Niets is blijvend.
De kogel is door de kerk. Ik stop met De Luie Boeddhist. Dat speelde al een tijdlang door mijn hoofd. Maar dan begon ik weer te twijfelen, stelde het nog maar eens uit, zette toch nog maar een artikel neer, keek er dan een tijd niet naar om, toch maar stoppen dan? En dat een paar maanden steeds opnieuw.
Niet dat ik met mediteren stop, dat is het dagelijks leven geworden. Zoals Graf Dürckheim schreef: “Het dagelijks leven als oefening.’ Dat is ook mijn suggestie nu: Je hoeft niet uren , dagen, maanden en jaren op een kussentje te zitten en maar hopen dat het licht gaat schijnen.
Vanaf mijn eerste kennismaking met religie heb ik vele wegen bewandeld en adviezen opgevolgd. Voor een tijdje dan. Altijd weer begon het te schuren met de, of liever, mijn werkelijkheid. Altijd weer was er een tekort. Lag dat aan mij of aan die goedbedoelde adviezen?
Bij boeddhisme vond ik een zekere rust in de vier grote waarheden, ze zijn nog steeds goud waard voor me. In lastige tijden kan ik altijd weer terugvallen op de brute constatering dat lijden is, het bestaat, het heeft een oorzaak en er kan wat aan gedaan worden. Dat is mijn licht, altijd weer.
Bij tijd en wijle wordt ik wel somber door het nieuwe conservatisme dat over de wereld waait. Er gebeurt veel dat niet door de beugel kan als je het afzet tegen mededogen, liefde en wijsheid. Dat wereldse vrede ver weg is met vreselijke oorlogen her en der, spiegelt misschien de innerlijke strijd die veel mensen voelen, een strijd tussen egocentrisme en altruïsme.
Veel mensen voelen zich ook een machteloos toeschouwer. Dat is jammer. De kort geleden overleden paus Franciscus pleitte voor actief engagement: “Wees geen toeschouwer, blijf niet opgesloten in je eigen overtuigingen, gevoelens en gewoonten. Trek erop uit om die ander te ontmoeten, om met elkaar te praten.” Met nieuwsgierigheid, belangstelling, vriendelijkheid en luisteren hoef je niet bang te zijn voor een onaangenaam gesprek is mijn ervaring.
‘s Avonds zit ik bij mooi weer dikwijls op een bankje in het bos met uitzicht op de uiterwaarden. Ik zie hoe de rivier blijft stromen, zoals die al eeuwen daar doet. Soms verlegt zij de bedding, zoekt een gemakkelijkere weg voor het water. Er is lange tijd een bedding, zelfs al zou het water droogvallen. Tot ook die bedding een keer verzandt of vervlakt.
Toen, op een dag, was het bankje weg. Het is ook niet meer teruggekomen. Misschien was er geen gulle gever meer om het te restaureren. Het was inderdaad al een oud en gammel bankje geworden. Zo oud en gammel als ik zelf aan het worden ben.
Het is leuk geweest om De Luie Boeddhist te maken en stukjes te schrijven. Geweest is geweest. Ik hecht nu meer waarde aan persoonlijke gesprekken, in-person zoals dat heet. Die zullen vast en zeker GenAI overleven.
Merkwaardig, elke eeuw gebeurt er iets waardoor grenzen vervagen, doorlaatbaar worden en zelf ophouden te bestaan. Internet omspant de wereld. GenAI vermengt grenzeloos alle uitgesproken en opgeschreven gedachten. Hoe meer er verbonden wordt des te meer lijkt er behoefte te bestaan aan een eigen bubbel, een huiskamer waarin mensen zich veilig voelen. Wie zal zeggen wat zin en onzin is, waan en werkelijkheid?
Ik voel me thuis in de huiskamer van Integral LIfe.com. Dat is mijn kompas om verder te kunnen kijken dan de waan van de dag, om persoonlijke, innerlijke ontwikkeling, sociale, culturele ontwikkeling, individueel gedrag en maatschappelijk gedrag in hun samenhang te kunnen ‘lezen’.
Nee ik zal nog niet achter de geraniums gaan zitten. Wel ga ik mezelf meer rust gunnen en meer tijd besteden aan wie ik jaren heb verwaarloosd, de kunstenaar in mijzelf. De Luie Boeddhist transformeert in fotograaf, webdesigner en zingt zo nu en dan een lied aan de piano.
Zo hoop ik nog jaren verder te mogen, samen met ‘mijn’ Anne-Marie die steeds meer een helpende hand nodig heeft. Daar heb ik er twee van. Eén voor haar, één voor mezelf.
Wil je me niet uit het oog verliezen? Dat kan, ik blijf online. Je kunt me vinden op mijn fotografie website hansvanzanten.nl; op Substack (@hansvanzanten) voor verhalen; soms op Instagram en facebook (hansvanzanten 47)
De Luie Boeddhist blijft online tot augustus, met de e-boeken maar zonder nieuwe artikelen.
Bedankt dat je me hier gevolgd en gelezen hebt. Je was een inspiratie voor mij om te blijven schrijven en mediteren. Ik wens je een goed leven, walk-on en geniet van elke dag. Nu kan het.
Walk in Grace,
Hans van Zanten
