De Weg Gaan

1959

Het wordt vol in de kleine na-oorlogse flat in Overschie. Dus het komt goed uit dat ik geronseld wordt voor een klein-seminarie. Ik zal vier jaar intern leven met een paar honderd jongens en wat paters. Het worden jaren van vervreemding waarin mijzelf kwijt raak.

Het vervolg op het stadse gymnasium is een ramp. Liever in de kroeg dan in de klas. Ik word weggestuurd. In 1967 gaat mijn vader dood aan een hartaanval. 47 jaar is hij. Wij vieren het als een bevrijding, zelfs mijn moeder.

1970

Het is zomer 1970. Ik ben op het beroemdste popfestival van Nederland, Kralingen. De ijle klanken van Pink-Floyd stijgen op naar de opkomende zon. Ik voel me baden in een oneindig licht en gelukzalige stemming. Een piekervaring die mij nog meer van mijzelf vervreemdt.

Ik heb de Grafische School in Utrecht afgerond, ben getrouwd met een veel te lieve meid uit de buurt. We wonen in Schiedam, dan in Breda samen met een ander stel. Ik vestig me als grafisch vormgever. Maar te onzeker van mezelf is dat een doodlopende weg.

1980

Het jaar van de ommekeer. Ik ben inmiddels gescheiden, woon in Rotterdam en ben smoorverliefd. Ze is welgesteld, onconventioneel, intelligent en negen jaar jonger. Ik ben druk met de Sociale Academie, Gestalt-therapie opleiding en een werklozenproject.

Dan maakt zij het uit. Ik verdring mijn verdriet met kortdurende relaties, het nachtleven en een lange reis naar Mexico. In 1980 stap ik in mijn 2CV en reis naar een boeddhistische retraite in Zuid-Frankrijk. Mijn leven draait 180⁰ om.

1990

Wat kan er veel gebeuren in tien jaar tijd. Ik ontmoet Anne-Marie, mijn innigste levensgezel. Twee nieuwe levens dienen zich aan. We kopen een huis en bouwen aan een succesvolle therapiepraktijk. We raken geëngageerd met het spirituele wereldje. Drukker kan het niet worden. Toch volgen we beiden nog wat later de ITIP opleiding zou worden.

We verkopen het huis en verbinden ons aan een spiritueel centrum in Frankrijk. Een jaar later zijn we weer terug; het is een faliekante mislukking. Zonder praktijk, zonder inkomen, zonder huis kunnen we niet anders dan opnieuw beginnen. Ik ben lange tijd uit het veld geslagen. Maar er is altijd hulp. Daar mag ik dankbaar voor zijn.

Na een retraite in de Pyreneeën nemen we afscheid van Sogyal Rinpoche. Volgeling zijn is niet ons ding. Boeddha zelf was dat ook niet!

2011

Materieel zijn we er langzaam bovenop gekomen. Ik vind werk in de organisatieadvies en trainers branche. Anne-Marie op de Vrije School in Zutphen waar we nu ook wonen. Ik ben elke dag dankbaar dat we samen door dit diepe dal zijn gekomen. Ik loop nog herhaaldelijk tegen mijn grote moeite met autoriteit aan, maar langzaam slijt ook dat. Dat ik de AOW leeftijd bereik voelt als een bevrijding.

2020

Met hulp van onze dochter hebben we in Doorwerth een appartement gevonden waar wij oud kunnen worden en zij in de buurt is. Wonderlijk hoe het leven zich perfect voegt als je zonder weerstand mee gaat in de stroom.

Ik begeleid met veel voldoening een wekelijkse meditatiegroep. Tot het te kostbaar wordt om de kerk waar we mediteren te verwarmen. Jammer dat we afscheid moeten nemen.

Wat blijft is artikelen schrijven. Ik zoek mijn weg in de mogelijkheden die internet biedt om over boeddhisme te publiceren.

Wat er bij komt is een oude hobby: fotograferen. En zolang we dat kunnen jaarlijks een reisje naar onze zoon en zijn gezin in de VS.